Paard en koets

Paarden hebben door de eeuwen heen al tot de verbeelding gesproken.
Veldslagen werden uitgevochten door ridders te paard.
Koetsen met vorsten en vorstinnen werden en worden nog steeds getrokken door statige paarden.
De ordehandhaving in de voetbalstadions wordt verzorgd door de bereden politie.
En werd Sneeuwwitje ook niet wakker gekust door een prins op het witte paard?

Paarden zijn edele dieren. Ze hebben zelfs geen kop, maar een hoofd.
Toch heeft het imago van die dieren bij mij een serieuze deuk gekregen op een late zondagnamiddag .

Enkele weken geleden heeft mijn engelbewaarder, of iets van dat kaliber, toch wel serieus overuren moet klokken.
Onze wandeling gaat bijna iedere dag langs dezelfde paden en straten. Het is een gewoonte geworden om wat verse lucht op te snuiven en onze conditie te onderhouden.
Dat is tegenwoordig ‘in’ en wij gaan dus ‘uit’ wandelen. Zes kilometer is nog maar een kleine uitdaging.

Op een smal voetpad , geflankeerd door links een grote beukenhaag tegen de huizenrij en rechts de rijbaan, wandelen wij niets vermoedend met onze hond in de hondenkar. Alles heel gemoedelijk en rustig tot er plots een wild paard met lege koets onze richting op het voetpad komt aangelopen. Onmiddellijk aangepord door een ferme adrenalinestoot trek ik man en kar in een reflex van overleven de straat op. Eén seconde zijn we verwijderd van een gewisse dood . De palen rond de bomen , waar wij juist stonden, kraken en worden uit de grond gesleurd door de koets. De doorgang is natuurlijk veel te smal. Even gaat het paard door de knieën, maar zet dan zijn tocht op het voetpad toch verder. Als aan de grond genageld blijven we op de rijbaan achter. De aankomende auto’s zien gelukkig het gevaar en plaatsen zich dwars over de rijbaan om het verkeer af te remmen en om zo een ongeluk te vermijden. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer.
Later hoorden wij zeggen dat het paard losgebroken was en dat het er alleen vandoor gegaan was. Dat hadden wij gemerkt ja.

In november hadden wij met veel spijt onze moto verkocht na een erg gevaarlijke rit van 300 kilometer in de gietende regen op de Duitse autostrades. Een bijna- aanrijding met een grote vrachtwagen had mij de stuipen op het lijf gejaagd. De angst om nog op de moto te gaan zitten als duo was zo groot geworden dat de leuke herinneringen aan het moto rijden moesten wijken voor het steeds aanwezige gevaar.
De dood ontmoeten door een ongeval met de moto wilde ik niet meemaken. Dat was een uitgemaakte zaak. Dus moto weg en de wandelschoenen dagelijks binnen handbereik.

Wie zou er nu denken dat een losgeslagen paard ons voetpad zou kiezen op een zondagavond?

De dood is het moto rijden moe.
Paarden gaan ook eens graag stappen.

Zij die gaan sterven groeten u.