Los laten ...

Geschreven op 4 juli 2005

Spiegeltje … spiegeltje

Ik ben verslaafd aan woorden en krijt.
Elk woord op het bord is als een zoen op je wang. Vluchtig maar tevens rijk aan de indrukken die het nalaat. Het ‘is’ er … maar wordt nadien toch weer vluchtigheid.

Gisteren heb ik de sleutels van de schoolpoort overhandigd op het secretariaat.
Bewust en met ontroering heb ik drie sleutels in de handen gelegd van Karin.
Een periode van activiteit gaat onherroepelijk voor me op slot.
Melancholie vermengt zich met verdriet. De drukte rondom mij gaat onverstoord verder.
Pas afgestudeerde leerkrachten staan reeds gepakt en gezakt voor de deur en op de drempel van hun nieuwe loopbaan. Ze kijken vol verwachting uit naar hun nieuwe taak.
De directie telefoneert en telefoneert .
Haar tijd wordt benomen door planning en organisatie voor volgend schooljaar.
Tijd is relatief denk ik en ook heel vluchtig.
Mijn weg heb ik hier vele jaren bewandeld met ups en downs.
Nu is mijn weg … weg hier.
Ik zwaai nog enthousiast naar een toffe collega, die me een kaart in de tas stopt met een warm afscheidswoord. Dapper sluit ik mijn geschiedenis hier af.

Op de laatste junidag verrasten de collega’s mij met een fijne viering. Typerende teksten en liedjes met dwarsfluit en gitaar ... een gemeende knuffel … een toast op het pensioen maakten mijn syntheserapport, zonder doelstellingen deze keer.
Twaalf uren van gezellig samenzijn, waarbij uitbundigheid en ontroering hand in hand gingen en vaak haasje-over speelden, heb ik beleefd als was ik een koningin.

Twee dagen is mijn pensioen oud.
Dozen met vergeelde foto’s en documenten staan rommelig te wachten op genoegdoening.
Tranen vullen mijn ogen.
Eén voor één neem ik de antieke spullen in mijn hand.
Onschuldige ogen op een eerste communiefoto kijken mij aan.
Ja ik herken ze nog allemaal … die echte deugniet met het kleine hartje, het kindje met zijn open ruggetje in de rolstoel, ( inclusief onderwijs avant la lettre ) en het dromerige snoetje.
Zou ik iets betekend hebben in hun jonge leven? Wat is er van hen geworden?
Er is er eentje dokter geworden … eentje lerares lichamelijke opvoeding … advocaat …
Eentje heeft zelfmoord gepleegd. Was altijd al een beetje faalangstig en kwam niet zo graag naar school. Ik herinner mij haar bange oogjes nog toen ze in de eerste klas zat.

Genetisch bepaalde intelligentie is een lotje van een grote loterij.
Tref je de juiste combinatie dan is je levensweg soms heel wat minder lastig.
Het aankruisen van de juiste cijfertjes hangt niet altijd van jezelf af.
Je plaats op de curve van Gauss is je lot.

Intuïtief heb ik mij altijd echt verbonden gevoeld met kinderen, waarbij het gemakkelijk leren niet altijd evident was.
Ik weende met hen elke mislukking mee.
Ik fluisterde de verwisselbare letter “d” en “b” wel duizend maal voor.
Geduld hebben met anders-lerenden heb ik zelf moeten leren.
Tijd maken om te luisteren naar hun simpele verhaal was mijn “bevel des hemels”.
Gras groeit niet sneller door eraan te trekken maar door de wortels water te geven.

Jaren heb ik onderwezen vanuit de buik. Rede en emotionaliteit gingen hand en hand.
De evolutie in onze maatschappij veranderde ook inzichten op onderwijsniveau.
Allerlei “dys”-functies kregen een naam en dito behandelingplan.
De “norm” werd geboren. Het hokjes-denken versplinterde mijn gemoedsrust.
Het keurslijf van de normaliteit werd gepast en goed bevonden.
Pilletjes en therapie moesten problematische onaangepastheid genezen.
Is elk afwijken van die norm dan toch zo abnormaal? Neen toch!
Kritisch blijven benaderen van deze evolutie is een must in het bezig zijn met kinderen.

Ik heb mijn steen verlegd door het inlijsten van normeringen.
Ik heb mijn steen verlegd door het inkaderen van niveaus.
Ik heb mijn steen verlegd door het uitwerken van prognoses.
Mea culpa … moet ik soms denken.

Een kind is een wonderlijk wezen. Zo echt en puur.
Het rafelige papiertje vol fouten “lifste juvrau ik ben ferleifd op jauw” bewaar ik in het archief van mijn hart.

Vergeeld is nu ook mijn dossier.
Wit en zwart ervaar ik als mijn dualiteit en mijn realiteit.
Evenwicht zoek ik nu in de grijze tinten.
Evolutie is in zicht.
Evaluatie volgt later.
Mijn dossier vertelt mijn levensverhaal in woorden .. maar alleen ik ben erdoorheen gevaren.
Niemand kent mijn plaats in het geheel.
Alleen ik normeer en registreer mijn plaats op de curve van Gauss.

Met bevende hand veeg ik de woorden en het krijtstof van het bord
“Kind-lief” … ik hou van jou voor altijd
Woorden die blijven zinderen in ’t diepst van mijn hart.
Juf Rit Bols …