Moeder 11

Geschreven op 27 oktober

Het is al enkele weken geleden dat ik het verloop van moeders dementie niet meer opgeschreven heb. Geen nieuws betekent echter niet dat er niets gebeurde. Gewoon de kracht niet meer hebben om notities te schrijven is de voor de hand liggende uitleg.

Het was op 26 september tijdens een winkeldag in Leuven dat ik opgebeld werd door mijn zus. Het beste was dat ik zo snel mogelijk naar huis zou kunnen komen want moeder moest naar het ziekenhuis. Ze had haar hand waarschijnlijk gebroken door zelf hard op de tafel te kloppen wegens agressie omdat ze, uit veiligheidsoverwegingen, vastgebonden zat in haar stoel. Niet begrijpend wat ze moest doen heeft ze zichzelf maar gepijnigd.
Pas ’s avonds rond zes uur kon ik De Lijn op richting Turnhout. Zo snel als mogelijk ben ik naar de spoedafdeling gereden waar moeder reeds de nodige hulp had gekregen.
Haar pols bleek gebroken en het was wachten op het gipsverband. Haar hand stond dik en rood gezwollen. Haar gezicht was langs links ook gans blauw. Door de bloedverdunners waren de uitstortingen fenomenaal. Een val de dag voordien had dit veroorzaakt.
De volgende ochtend kwam de geriater de nodige instructies geven om het gipsverband rond haar hand aan te brengen. Maar de verpleging moest met lede ogen aanzien dat moeder de plaaster binnen het half uur al verwijderd had en dat zonder schaar.
Haar pijngrens is zoek.
Een tweede plaaster met nog meer beveiliging moest er na twee uur alweer aan geloven. Moeder is sterker dan sterk. Totaal zinloos is het dus om een derde gips aan te brengen.
Na een tiental dagen in het ziekenhuis te hebben doorgebracht zette de geriater het licht op groen om terug te keren naar het rusthuis. De polsfractuur moet zichzelf maar genezen en de pijn moet getemperd worden door alweer wat meer pijnstillers.
Door de steeds veranderende omgeving is moeder letterlijk en figuurlijk het noorden nog meer kwijt dan voorheen. Wat doet men mensen, die onvermijdelijk in hun apotheose van het leven zitten, toch aan?.

Enkele dagen later krijg ik een afspraak bij de hoofdverpleegster in het home. Zij probeert me uit te leggen dat we er eens aan zouden moeten denken om bij de huisarts een papier te gaan ondertekenen waarbij wij vragende partij zijn om moeder geen onnodige onderzoeken meer te laten ondergaan in de toekomst. Alsof wij daar nog over moeten nadenken.
Maar het dossier moet blijven kloppen denk ik zo. Oud worden wil iedereen worden maar oud zijn is niet altijd een cadeau.