Hernia

Bram krijgt nog altijd zijn droge brokken. De smaak bevalt hem blijkbaar meer en meer. Een wandeling met zijn kar wisselen wij af met het effectief zelf stappen. Er zit progressie in zijn wandelafstand . Een marathon lopen zit er voorlopig echt niet in.
Wat hij absoluut niet wil is lopen aan de leiband. De loslopende teckel, die op dieet staat van droog hondenvoer heeft zo zijn wensen.

Begin deze week kwamen wij terug van een oefensessie ‘tien- meter-halsband-lopen’ toen het noodlot ons even kwam tarten.
Net toen Bram halsband-gestuurd enkele stappen naar ons huis toe wandelde sprong de grote herdershond van de buren over de ijzeren poort naar de keel van Bram. Ik sleurde hem aan de halsband in het rond in een poging hem van de verscheurende tanden van de grote hond te verlossen. Onze arme kleine kreeg heel wat beten te incasseren. Gelukkig niet tot bloedens toe. De buurman kwam met de staart tussen zijn benen poolshoogte nemen van de schade en kon vaststellen dat wij niet rancuneus ingesteld zijn. Hij zou nog dezelfde dag een verhoging aanbrengen aan zijn hek. Wel te laat natuurlijk.

Twee dagen later horen wij Bram zachtjes kreunen ’s nachts. Als ik hem zachtjes op zijn rug draai om hem te strelen jankt hij zo erg dat we vermoeden dat er iets aan de hand is. Hij stapt zo krampachtig dat we haast zeker zijn dat het vele wandelen en de aanval van de buurhond er voor iets tussen zitten.

Gisteren zijn we naar de dierenarts gestapt met teckeltje Bram.
Aan de hand van de onderzoeken stelde zij de voorlopige diagnose ‘ hernia in de hals’. Een inspuiting tegen de pijn en om te ontzwellen moet Brammeke genezing bezorgen. Een volledige week moet hij alle dagen zijn medicijnen nemen. Nadien kan er dan een evaluatie van zijn toestand volgen. Hopelijk is hij dan weer monter genoeg om de lichaamsbeweging terug aan te vatten.
Ik mag er niet aan denken dat er andere oorzaken kunnen zijn voor de pijn.
Hij is nog maar zes …

De lichtvonk

Zoals een korrel zand kan wegrollen

van een immens grote strand,

zoals een druppel water weg kan vloeien

uit een eindeloze oceaan,

zo wordt

als door een vlijmscherp mes

de lichtvonk afgescheiden.

Zo trekt zij weg

uit het grenzeloze universum

van licht

en gaat

op weg.

Dit is het breken van de oorsprong,

dit is de eerste scheiding,

ook wel pijn genoemd

en ook: het verlangen naar gelukzaligheid.

Uit: Riekje Boswijk-Hummel, De anatomie van liefde, De energie van het hart in relaties

Bram op dieet

Vorige week moest Bram naar de dierenarts om zijn jaarlijkse inenting te krijgen. We waren al enkele weken over tijd, omdat het gewoon dingen zijn die nu eenmaal vergeten worden.

Bij de inschrijving moest onze Bram eerst het gewicht laten controleren. Dat hoort bij het routineonderzoek. Een bedenkelijke frons op het gelaat van de assistente voorspelde niet veel goeds. De arts zou ons zodadelijk ontvangen.

Al meteen kregen wij de vermaning dat overgewicht bij honden echt wel gevaarlijk kan zijn.
Zeven kilogram is ideaal voor een dwergteckel; die van ons scoorde net geen twaalf.
Aansprakelijk gesteld worden voor overgewicht bij je troeteldier komt hard aan.

Bram is al ruim zes jaar bij ons en is altijd al een moeilijk eter geweest.
Voor droge brokken komt hij gehaaid niet uit zijn mand. Zakken met probeervoer heb ik al met tonnen aangesleurd uit Carrefour, Delhaize, Macro en andere speciaalzaken.
Telkens dacht ik dat ik het warm water had uitgevonden . Maar de zakken droge brokken moest ik met veel spijt uitdelen aan behoeftige honden.

Dan maar kipfilets, Caesardoosjes met vettig vlees en brood met leverpaté voeren.
Roofbouw was het op zijn kleine lichaampje. Teckels zijn de meest koppige honden die er zijn zegt men wel eens en dat klopt dus echt wel.
De dierenarts heeft ons een voedingsschema voorgesteld dat we best onmiddellijk kunnen starten. Droge dieetbrokken die nog maar net op de markt zijn moeten aangevuld worden met druppels om te vermageren. Ook een wandelschema opstellen heeft prioriteit.

Met onze staart tussen onze benen betalen we de 90 € , die de consultatie, de brokken en druppeltjes ons kosten en verlaten met onze dikkerd het pand.
Onderweg spreken we elkaar moed in omdat het nu echt wel moet!

De volgende ochtend wegen we 130 gram droge brokken af, die we licht besprenkelen met water. Wonder boven wonder komt Bram naar zijn bord om de geur opsnuiven.
Doet ie het of doet ie het niet ?
Als mijn man en ik beiden met onze knieën voor het bord plaatsnemen en met ons hoofd naar de brokken neigen, wringt Bram zich tussen ons in en … verorbert een eerste brok.
Het kraakt en kraakt tussen zijn tandjes. Een tweede brok , een derde brok … zijn aan de beurt. Wij paaien hem met complimentjes. Als iemand ons bezig zou zien moesten wij toch wel één en ander uitleggen denk ik.

Dan beginnen wij aan zijn wandeling … met de kar. In een boswegeltje moet hij eruit om zijn conditie te verbeteren. Alle dagen moet de afstand van activiteit groter worden. We zijn gemotiveerd om hem te motiveren. Maar het zal een werk zijn van lange adem eer ons beest zijn gewicht onder controle zal krijgen.

Na één week eet hij zijn brokjes nog altijd graag. Een snelwandelaar zal hij wel nooit worden, maar we proberen de afstanden te vergroten.
Volhouden Bram. Je hoort nu bij de Weight Watchers.

Borderline

Mensen labelen is de meest zinloze bezigheid die je je kan indenken.
Toch krijgen we de laatste decennia alsmaar meer inzicht in de functionering van ons brein.
Studies tonen aan dat het menselijk handelen gestuurd wordt door allerhande impulsen in de hersenen.
Autisme, hoogbegaafdheid, ADD, ADHD en andere disfuncties zijn de nieuwe modewoorden in onze samenleving. Normaliteit is een vies woord geworden.
Als we niet denken en doen zoals de meerderheid passen we wel in één of ander raar hokje.

Eergisteren in de vooravond werd ik opgebeld door de buurvrouw. Zij nodigde ons uit om haar te komen opzoeken. Zij zat voor het eerst een avond alleen sinds de dood van haar zoon vorige week.
De stilte in haar huis kon ze niet aan.
Als we bij haar binnen komen laat ze onmiddellijk een mooie foto zien van Ben.
Ik staar ernaar maar kijk niet. Ik stamel maar wat over de kwaliteit van de afdruk, want verder kom ik niet met mijn onzin.
Maar zo is het ijs weer wat gebroken. Haar ingevallen wangen verraden een immens verdriet.
Nog 44 kilogram weeg ik zegt ze. Alsof ik dat nog niet gezien had.

Tijdens mijn actieve loopbaan kwam zij bij ons altijd poetsen. We kenden elkaar vrij goed, maar de laatste jaren hadden wij nog maar sporadisch eens een gesprek op straat of in de supermarkt. Meestal ging het over onze en haar kinderen. Na de dood van haar man nu negen jaar geleden had zij zich wat afzijdig opgesteld. Veel kennissen hadden bezoekjes bij haar opgegeven, omdat zij de draad van haar leven niet meer wilde oppikken. Het sterven van haar man had nog steeds geen plaats gekregen. Bezoekers willen goed nieuws horen en niet het zoveelste eentonig klaaglied dat al zeker honderd keer gezongen was. Misschien hoor ik ook tot die categorie?

Waarschijnlijk heeft Ben een aandoening gehad in de hersenen zeg ik na een stilte. Ondertussen blaast zij de rook van de tiende sigaret mijn richting uit.

Borderline was het zei ze. Hij scoorde negen op negen op het diagnoseformulier.
Eén op tien van deze patiënten pleegt vroeg of laat zelfmoord.
Ik zeg haar dat ik al zoiets vermoedde.
De laatste twee maanden zat Ben in een psychiatrische kliniek en had zijn dood al een keer gerepeteerd. Net op tijd had zijn vriendin de wanhoopsdaad kunnen voorkomen.
Maar iedereen wist dat het opnieuw ging gebeuren, omdat hij had ervaren dat deze dood geen pijn deed.
Extreme vorm van automutilatie.

Zes uur heb ik geluisterd naar het relaas van een aangekondigde dood.
Borderline is horror voor patiënt en naasten. Ik luister, luister en luister.

Op een dag verstuurde hij vanuit de kliniek 1100 sms-kes naar zijn moeder.
De extreme angst om verlaten te worden ‘nekte’ hem.
Wat doe je als je kilometers van elkaar verwijderd bent en hoort van je kind dat het niet meer wil leven? Dan sterf je.

Mensen een label opkleven doe ik niet meer.
Borderline heeft voor mij een gezicht gekregen.
Een gezicht van een mooie man in de fleur van zijn leven.
Zijn kindjes wijzen nu naar de sterretjes aan de hemel als ze hun papa willen omhelzen.

Diep in de nacht gaan wij huiswaarts.
Mijn ogen tranen van de overvloedige sigarettenrook.

Thorn

Door de regen zag het witte stadje er helemaal anders uit.

Dood van een vinkje

Op regelmatige basis hebben al heel wat blinde vinken zich te pletter gevlogen tegen het raam van onze veranda. Net nu onze vier kleinkinderen kwamen logeren gebeurde alweer het onvermijdelijke. Een mooie vink verwisselde het tijdelijke met het eeuwige in een poging om door het raam naar binnen te vliegen.
Onze tuin hangt nochtans vol met vogelhuisjes en op strategische plaatsen wordt gevoederd met korstjes op voederplankjes en vetbollen versieren de takken van haast elke boom. Maar dat is blijkbaar toch nog steeds onvoldoende om vogels een goede thuis te geven. Ze willen naar binnen.

Het arme schaap, zeg maar vink, werd vandaag met passende eer beweend in onze tuin door onze vier kleinkinderen. In hun kinderhoofdjes begon een staatsbegrafenis stilaan concrete vormen aan te nemen.
In de keukenkast werd een koekjesdoos snel van de inhoud ontdaan om het vinkje een passende kist te geven. Recycleerbaar moest het zijn hadden we erbij gezegd.

Een oud wit hemd van bompa zou gedragen worden door Siebe, want hij eiste het beroep van pastoor op. Hij heeft altijd al graag kleren ontworpen. Hij wil later modeontwerper worden en dat is hem op het lijf geschreven als pastoor. Met de schaar kan hij het habijt echt mooi modelleren. Hanne palmt mijn computer in en tikt op google ‘Afscheid van een vriend’ in. Ze mag het liedje uitzonderlijk afprinten in zesvoud. Dat zal het lied worden waarmee de plechtigheid zal afgerond worden.

Yenthe en Sitha beginnen onze tuinstoelen te versleuren rond de gapende kuil achter in de tuin. Er zijn voorbehouden plaatsen met hun zelfgemaakte kaartjes.
Ondertussen wordt door het viertal een zelfgemaakte tekst opgesteld met de voorbeden. Om de beurt zullen zij dat voorlezen als eerbetoon aan het vinkje.
Eigenlijk sta ik versteld hoe kinderen met de dood omgaan. Het rollenspel wordt tot in de kleinste details doorgenomen. Net ceremoniemeesters in wording.

Ik zit al zeker een kwartier op een ijskoude tuinstoel stil te wezen, omdat de kaars echt niet wil blijven branden. En het licht moet in de duisternis blijven schijnen; al was het maar symbolisch.
De plechtigheid wordt met regelmaat even stil gelegd als onvoorziene omstandigheden zich voordoen.

Wanneer dan de genodigden door de pastoor uitgenodigd worden om samen een afscheidstekst te lezen rond het open graf, moet ik toch even een traan wegpinken. Als ultiem bewijs van respect vraagt onze pastoor zelfs een minuut stilte voor de overleden hond Cooper, die zeven jaar geleden door ons in het graf is gelegd niet zo ver van Pimkie de vink.
Een warm gevoel krijg ik.

Om zes uur komen de schoondochters hun kroost ophalen want wij moeten om half acht naar de gebedsdienst van Ben. Volgende week zou hij 34 worden.

De dood van een vink heeft vandaag een helende rol gespeeld. Het leven gaat niet dood.
Warme tranen ween ik op deze druilerige avond.
Vaarwel Pimkie en Ben.