Dood van een vinkje

Op regelmatige basis hebben al heel wat blinde vinken zich te pletter gevlogen tegen het raam van onze veranda. Net nu onze vier kleinkinderen kwamen logeren gebeurde alweer het onvermijdelijke. Een mooie vink verwisselde het tijdelijke met het eeuwige in een poging om door het raam naar binnen te vliegen.
Onze tuin hangt nochtans vol met vogelhuisjes en op strategische plaatsen wordt gevoederd met korstjes op voederplankjes en vetbollen versieren de takken van haast elke boom. Maar dat is blijkbaar toch nog steeds onvoldoende om vogels een goede thuis te geven. Ze willen naar binnen.

Het arme schaap, zeg maar vink, werd vandaag met passende eer beweend in onze tuin door onze vier kleinkinderen. In hun kinderhoofdjes begon een staatsbegrafenis stilaan concrete vormen aan te nemen.
In de keukenkast werd een koekjesdoos snel van de inhoud ontdaan om het vinkje een passende kist te geven. Recycleerbaar moest het zijn hadden we erbij gezegd.

Een oud wit hemd van bompa zou gedragen worden door Siebe, want hij eiste het beroep van pastoor op. Hij heeft altijd al graag kleren ontworpen. Hij wil later modeontwerper worden en dat is hem op het lijf geschreven als pastoor. Met de schaar kan hij het habijt echt mooi modelleren. Hanne palmt mijn computer in en tikt op google ‘Afscheid van een vriend’ in. Ze mag het liedje uitzonderlijk afprinten in zesvoud. Dat zal het lied worden waarmee de plechtigheid zal afgerond worden.

Yenthe en Sitha beginnen onze tuinstoelen te versleuren rond de gapende kuil achter in de tuin. Er zijn voorbehouden plaatsen met hun zelfgemaakte kaartjes.
Ondertussen wordt door het viertal een zelfgemaakte tekst opgesteld met de voorbeden. Om de beurt zullen zij dat voorlezen als eerbetoon aan het vinkje.
Eigenlijk sta ik versteld hoe kinderen met de dood omgaan. Het rollenspel wordt tot in de kleinste details doorgenomen. Net ceremoniemeesters in wording.

Ik zit al zeker een kwartier op een ijskoude tuinstoel stil te wezen, omdat de kaars echt niet wil blijven branden. En het licht moet in de duisternis blijven schijnen; al was het maar symbolisch.
De plechtigheid wordt met regelmaat even stil gelegd als onvoorziene omstandigheden zich voordoen.

Wanneer dan de genodigden door de pastoor uitgenodigd worden om samen een afscheidstekst te lezen rond het open graf, moet ik toch even een traan wegpinken. Als ultiem bewijs van respect vraagt onze pastoor zelfs een minuut stilte voor de overleden hond Cooper, die zeven jaar geleden door ons in het graf is gelegd niet zo ver van Pimkie de vink.
Een warm gevoel krijg ik.

Om zes uur komen de schoondochters hun kroost ophalen want wij moeten om half acht naar de gebedsdienst van Ben. Volgende week zou hij 34 worden.

De dood van een vink heeft vandaag een helende rol gespeeld. Het leven gaat niet dood.
Warme tranen ween ik op deze druilerige avond.
Vaarwel Pimkie en Ben.