Moederdag

Ruim vier jaar geleden hebben mijn zus en ik besloten om onze moeder in het rusthuis te laten opnemen. Zij was toen achter in de zeventig. Vader was het jaar voordien overleden door Parkinson. Hij had een lijdensweg achter de rug maar droeg zijn leed met veel moed en zonder klagen. Gelijktijdig was moeder op de sukkel geraakt en dat was een erg moeilijke tijd voor ieder van ons. Ziekenhuizen en dokters werden druk bezocht en betaald. Nergens was er een sprankel hoop op beterschap. Oud worden en sterven is ook leven.
Heupbreuken en hersenbloedingen bij moeder waren van die aard dat de afhankelijkheid van derden onontkoombaar was.

Tot op vandaag laat moeder blijken dat ze naar huis wil. Haar vasculaire dementie heeft tot nu toe een heel eigenaardig verloop gekend.
Bepaalde dingen weet ze nog erg goed, maar haar geheugen laat haar onvoorspelbaar in de steek. Het korte termijn geheugen functioneert helemaal niet meer en herinneringen van vroeger zijn volledig verstoord.
Eigenlijk is zij een kind geworden dat voortdurend begint te wenen als zij haar zin niet krijgt. Ze wordt driftig als haar dingen geweigerd worden.
Door haar luid roepen en wenen stoort zij de medebewoners de ganse dag en een groot deel van de nacht. De tolerantie jegens haar is begrijpelijk verminderd.
Van die vier jaren in het home is zij geen dag nog gelukkig geweest.

Elke dag als ik binnen kom zijn haar eerste woorden: ‘Doe mij naar huis of ik verdoe mezelf’.
Dat dreigement nemen wij niet ernstig maar het moeten aanhoren maakt ons verdrietig.
Soms zou ik de klok willen terugdraaien en over een tijdmachine willen beschikken
Maar … mijn verstand zegt dat ik moet ophouden met piekeren.

Toch kan ik mijn denken niet tot bedaren brengen als ik veronderstellingen ga maken.
Stel dat ik op een dag wakker word en dat ik mij niet meer in mijn vertrouwde omgeving bevind?
Stel dat mijn persoonlijke computer te koop wordt aangeboden ?
Stel dat mijn fototoestel een nieuwe eigenaar zou krijgen ?
Stel dat in mijn huis iemand zou wonen die ik niet ken ?
Stel dat ik op enkele vierkante meter zou moeten functioneren ?
Stel dat mijn toilet zo maar open kan gedaan worden zonder enige vorm van privacy?
Stel dat ik ’s morgens niet meer zelf kan bepalen welke kleding ik ga aandoen ?

Dan word ik stil. Dan breekt er iets.
Ik weet dat er zoiets bestaat als loslaten.
Maar los ‘moeten’ laten is een wrede gewaarwording.
Een ziekte kondigt zich meestal niet aan … het overkomt je zo ineens.

Zonnige gedachten heb ik vandaag niet.
Soms wil ik zo graag dat … en dan verwens ik mezelf …
Moet ik die gedachten ook niet loslaten?
Moeder heeft een palliatief dossier.
Daarover beslisten mijn zus en ik.
Voor haar een deadline … voor ons een doemscenario.
Laat me los zeg ik je .

Ik ga abstract

Omdat het schrijfkomkommertijd is duikel ik geregeld in mijn vaktijdschriften.
Abstract fotograferen en schilderen is een boeiend en actief bezig zijn met gevoelens.
Alles is beweging.
Alles is chi.

Als ik abstract ga schilderen ben ik bezig met lijnen, vormen, kleuren, textuur, toon, ritme, harmonie, eenheid, dynamiek etc.
Kortom ik speel in alle vrijheid met die elementen waar elk beeld uit bestaat.
Deze beeldelementen zijn als het ware de ingrediënten waarmee we een schilderij opbouwen.
Met behulp van de primaire beeldelementen: lijn, vorm, kleur, toon, formaat en textuur, komt er een bepaalde compositie tevoorschijn.
De manier waarop wij dat doen bepaalt of wij in staat zijn de secundaire beeldelementen: dynamiek, ritme, balans, harmonie, variatie, dominantie, contrast, dimensie en ruimte in ons werk tot stand kunnen brengen.
Het zijn al deze elementen samen die de uitstraling en zeggingskracht van ons werk bepalen.
Bron: Palet : tijdschrift Kunst-Kijken-Doen

De overlevingstocht

Al een drietal jaren in de schoolvakanties is het onze sportieve gewoonte, om met onze vier kleinkinderen, een wandeltocht van twaalf kilometer te ondernemen in het bos hier voor de deur. Als de zon hoogzomert gedurende enkele dagen houdt niets deze ambitie tegen. Eergisteren was het dus zover.

Overleven is natuurlijk niet zo letterlijk te interpreteren. Alhoewel …
Drank, broodjes met en zonder choco, snoepjes en koeken worden ’s morgens netjes in een rugzak gestopt. Ieder heeft verantwoordelijkheid te nemen voor orde en hoeveelheid .
Zeg maar baas in eigen zak!
Graaien in de snoepdoos blijft toch de favorietenrol opeisen ondanks goed bedoelde voedseltips. Geeft waarschijnlijk ook de grootste kans op overleven tijdens de lange tocht.

Wanneer we rond elf uur met onze hakken over de sloot de overkant van de beek bereiken is het enthousiasme van het viertal nauwelijks te temperen. Het bos vlak voor de deur herbergt een prachtig uitgestippelde wandeling in een groot staatsdomein. Veel wandelaars zie je er meestal niet en daarom ben ik er juist heel graag.

De plassen en poelen zijn meteen het doelwit van een paar dolle en losgelaten jonge veulens.
De twee meisjes munten vooral uit in het negeren van vermaningen. Luidkeels en zonder schroom laten zij horen wie het modderdansen een warm hart toedraagt. De opspattende spetters belanden op hun hoofd en haar. Schoondochters moesten het zien …
Gelukkig zijn wij in een ver verleden ook jong geweest en ligt onze tolerantiedrempel ietwat redelijk en nog net binnen de perken. De wasmachine zal straks overuren moeten kloppen, want het logeren bij ons stopt pas op vrijdagavond.

Siebe houdt angstig zijn pet op, want hij is als de dood voor teken en de ziekte van Lyme.
Op televisie heeft men richtlijnen gegeven voor noodgevallen en hij is nu in de waan dat hij een noodgeval gaat zijn deze avond.
Als ik fotografeer is hij er als de kippen bij om een gekke snoet op te zetten en de zoveelste foto om zeep te helpen. Hij heeft ook nog een vriendinnetje mee gevraagd om te wandelen. Zij houdt zich stilletjes en wat afzijdig. Ze moet toch even wennen aan onze belhamels in de modder.

Vroeger wandelde ik zonder angst met een klas van 35 leerlingen door de dorpskern, maar met deze vijf is discipline ver te zoeken.
Gezag moet je verdienen stond in mijn didactische bijbel.
Ik word oud peins ik in de grootste stilte.

Gelukkig ben ik de voorzienigheid zelve, als de jongste plotseling een onoverwinnelijke drang voelt om zich achter een dikke eik een natuurlijke behoefte te laten ontglippen. De grote rol toiletpapier komt goed van pas.

Als de eerste bank in het vizier komt begint een lekkere honger zich te manifesteren en plannen we onze eerste rustpauze. Diverse broodjes, half platgedrukt door veel te zware flesjes drank, zijn in een mum van tijd doorgespoeld met prikwater.
Alhoewel de koekjes en snoepjes, zoals steeds de meeste aandacht krijgen natuurlijk.

Tegelijk met het wandelen proberen wij toch wat aan natuureducatie te doen. Paddenstoelen staan her en der al in rood-wit tenue te wachten op de nadering van een koeler seizoen. Eikels liggen al op de grond en voorspellen het naderende einde van de zomer.
Bessen zijn in volle rijping en zo goed als oogstbaar.
Mooie kringloop hebben die seizoenen toch. Yin en Yang.

Rond half vijf hebben wij de tocht overleefd; zij het met pijnlijke kuiten en een arsenaal aan modder en paardenvla aan de zool.
De tuinslang spuit op volle kracht benen en voeten slijkvrij.
Schoenen en sportuitrusting moeten het bad in, vooraleer het wassen en drogen kan beginnen.
Gelukkig dat hun ouders dit niet zien …

Na afloop van het wasprogramma bereiden we voor de kinderen de steeds weerkerende klassieker ‘peejkesstoemp’ met kipfilet.
Afwassen en opruimen is er net iets teveel aan.
Het jeugdig geweld nestelt zich behaaglijk achter onze computers terwijl wij alleen maar verlangen naar wat stilte.
Na één uur kan de nacht beginnen met het uitdelen van onze broodnodige rust.

Jong zijn heeft zo zijn voordelen.
Over leven gesproken.
Lang leve de gesneuvelden … van de overlevingstocht.

De wisselbeker

Een hartsgrondige hekel heb ik aan dingen en personen die niet ‘echt’ zijn.
Maar als twee van de kleinkinderen meedingen naar een wisselbeker in een burenplaybackshow dan moet ik al mijn moed bijeenrapen om ‘ja ik kom’ te zeggen.
Mijn lieverds zie ik erg graag, maar deze discipline van cultuur kan niet rekenen op mijn dynamische uitbundigheid.

Bram oppassen is voor mijn echtgenoot een snelle uitvlucht die niet erg solvabel is. Maar het lukt hem nog ook.
Bommie kon deze namiddag met de tientallen andere toeschouwers haar hart ophalen in een grote circustent. Met de twee andere kleinkinderen zit ik daar op een plastic stoel tussen veelal vreemden, die tussen pot en pint, buren-team-building toepassen. Ik, als buitendorpse zit daar wat verveeld op mijn stoel heen en weer te schuifelen. Gelukkig was de laatste rij nog leeg. Kan ik lekker wegkruipen achter ruggen en steunbalken als de zichtbare nonchalance op mijn gezicht af te lezen valt.

Het onzuivere geluid van de boxen veroorzaakt pijn in mijn rechteroor.. Pijnlijke grimassen vallen hier zelfs niet op. Mijn kleinzoon, die met mij als toeschouwer hier is kruipt tegen mij aan. Van hem weet ik dat hij een karaktertje kweekt sterk gelijkend op het mijne.
Toezien wat er gebeurt en afwezig aan de kant staan kijken tot het ‘zien’ ondraaglijk wordt.

De jongste kleindochter baant zich een weg naar de eerste rij, want zij wil van het spektakel geen noot missen. Ik gun haar het plezier. Geboeid kijkt ze naar de lampen en geluidsboxen.

Consumpties dienen aangekocht te worden met bonnetjes aan het tafeltje vooraan. Drank, pannenkoeken en frietjes met vette sausjes gaan vlot over de toonbank. Een bonte kermis is het van ongezond en cholesterolrijk, maar tevens buikvullend voedsel. Vandaag mag alles.

Wanneer het drie uur is komt een plaatselijke schone melden, dat de wedstrijd voor het verdienen van de wisselbeker nu van start kan gaan.
Een geïmproviseerd toneelgordijn begint spanning te vertonen als enkele kinderhandjes hun nieuwsgierigheid niet meer de baas kunnen.
Op de muziek van een schreeuwerig multi-mega-mooi deuntje zie ik mijn kleindochter het podium ophuppelen. Dat ze lenig is dankt ze aan haar turnopleiding. Dansen doet ze graag en het lukt haar nog aardig. Dat kan ik heus wel smaken. Sensuele bewegingen en heupwiegen verraden een naderende puberteit.
Maar zingen doet ze al lippend, omdat er een prijs kan verdiend worden voor zingen zonder klank; zeg maar Playback.
Onder luide aanmoedigingen met klaphanden en stampvoeten wordt het lippend zingen in extase beleefd.

Onbegrijpelijk stompzinnig als cultuurevenement.
Onbegrijpelijk interessant als neutrale toeschouwer aan de zijlijn.
Onbegrijpelijk genot voor het bijeen gekomen burenpubliek.
Eendracht maakt macht.

Als ik in mijn beroepsloopbaan de IQ-testen moest afnemen en bespreken in een multidisciplinair team wist ik dat er tussen een 80 en een 150 een scala aan intellectuele verschillen zaten. Ik had een vrij goed zicht op capaciteiten die op deze schaal zichtbaar werden. Maar het kaderen van een Playbackgenie … neen dat is nieuw voor mij.

Er komt bij mij lichte verveling opzetten na het vijfde kopietje van het eerste liedje.
‘Like a virgin’, weer al lippend, wordt met groot applaus onthaald.
Lipvariaties blijken dus toch nog te bestaan.

Hardrock is vervolgens aan de beurt en de acterende kleinzoon komt met zichtbare tegenzin en nonchalance het podium opgestapt. Gelukkig werd hem een bijrol toebedeeld, want hij is niet zo’n denderend showbeest. Hij verkiest een goal en een voetbal.
Maar hij wil zijn zus de loef afsteken , want zij is van een podiumplaats zo goed als zeker.
Deze underdog ga ik straks steunen als er een publieksstemming zal gebeuren.
Spijtig dat de hardrock-CD tot viermaal toe stilvalt en dat de monden hallucinerend, doelloos kijkend naar de installatie, blijven open staan. Verder zingen zonder muziek kan niet want het is lipwedstrijd. Dat zijn momenten waarop dit cursiefje in mijn hoofd verwekt werd.

Na mijn zesde, bruisende Spa is de wisselbekerwedstrijd eindelijk voorbij.
Het spel is gespeeld en gelipt.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is een feit.
Mijn lip vertoont sporen van ongenoegen.
Knarsen der tanden is een juistere benaming.

Mijn kleinzoon, de hardrocker kaapt de eerste prijs weg.
Met zichtbare frustratie wenst zijn zus hem proficiat.
Ik druk een vluchtige kus op zijn wang als teken van erkenning.

De wisselbeker PlayBack blijft in de familie..
Tot volgend jaar.
Ondraaglijk licht.
Laat deze beker aan mij voorbij gaan.
Een fikse regenbui bezegelt het verdict.
Komkommertijd bij de buren.

Ik heb ze nog allemaal op een rijtje ...

Mijn Body Mass Index gaat volgens mij stilaan naar zijn verzadigingspunt toe. Ja, het zomers ijsje eten eist nu eenmaal zijn tol. Niet dat ik er dagelijks aan denk, maar overdaad moet aangepakt worden in de kern.

Na wat rekenwerk besef ik dat het winkelen van morgen weer in het teken zal staan van de weegschaal en de reclame.
De dokter had vorige maand ook al een te hoge cholesterolwaarde gemeten in mijn bloed. Ik ben zowaar aan het dichtslibben. En mijn nieuwe jeans oogt trouwens beter als die bips binnen toelaatbare contouren kan blijven.
Wat houdt mij tegen om aan het diëten te slaan?

Zal ik de reclame op TV vandaag eens extra in de gaten houden? Die knappe presentatrices vertellen met graagte in het publiek het groot geheim van hun slanke lijn. Zij werpen wulpse blikken naar elke man die in hun buurt komt.
En die wordt natuurlijk smoor op al wat naar perfectie neigt.

Het moet een haalbare kaart zijn als je maar de juiste dingen koopt, denk ik .

Recente wetenschappelijke onderzoeken wezen telkens de zoetvervangers met de vinger als mogelijk kankerverwekkend.
Maar altijd was een tegenonderzoek in de maak om dat te weerleggen.
Ik denk er het mijne over en ik ga alleen nog voor de perfectie zoals op TV.

Ook mijn aders ga ik een smeerbeurt geven met omega 3; kwestie van de doorgang vrij te houden. Mijn hart verdient slagkracht. Onverzadigde en verzadigde vetzuren bieden hun diensten aan maar hoe raak je wijs uit hun formules als je geen chemicus bent.
Hoe vettiger hoe prettiger was vroeger een leuke slogan, tegenwoordig is al dat vet taboe.

Nochtans weet elke geneesheer te vertellen dat mensen juist vet nodig hebben om het lichaam optimaal te laten functioneren. Maar is de slanke lijn daarmee wel akkoord?

Als ik de winkel binnenkom moet ik, met boodschappenlijstje gewapend, een keuze maken uit duizenden producten die allemaal de gezondheid laten primeren. Maar is de controle daarop wel goed uitgevoerd? Ik kies voor de perfectie. So what ?

Vandaag ga ik voor de Light versies. De keuze in deze is overweldigend. Aspartaam kruipt ongezien en ongewild mee in de kar. Dranken, yoghurt, margarines, snoepjes en koekjes met weinig calorieën vullen mijn boodschappenwagen.
Ik laat doemdenken over de kankerwedloop mijn dag niet verpesten, want ik werk aan mijn BMI. Dus ik spaar mijn aders. Ik ben een fervente gezondheidsfreak.
Dalende koopkracht is hier in de verste verte niet te bespeuren. Volladen en Visakaart is een weloverwogen keuze.

Wetenschappers zijn jullie in een chronische slaap gewiegd misschien?
Waar is jullie stem ?
Verantwoordelijkheidsgevoel is net een besmettelijke ziekte geworden in onze Westerse wereld.
Hoe lang worden wij nog doodgeknuffeld in Lightland?
Waanzinnige gezondheidsrages brengen veel geld in het laatje van gewetenloze sjacheraars.
Opboksen tegen deze machtige fabrikanten is een vooraf verloren strijd geworden.
Een gezondheidsbeleid is ondergeschikt geworden aan economische belangen.
So what?

Maar zelfs ik kan de logica best volgen. Voor beleidsmensen telt alleen maar macht en geld tot meerdere eer en glorie van zichzelf.
Om een begroting in evenwicht te kunnen afleveren is vijf minuten politieke moed nodig en goed bestuur.

Help me denken ...
Om de vergrijzing betaalbaar te houden zou ik zorgen voor een drastische lastenvermindering voor de bedrijven die Lightproducten in hun arsenaal hebben. Door het veelvuldig gebruik van deze producten kunnen we de geschatte leeftijd van overlijden drastisch naar omlaag krijgen. Pensioenfonds ziet deze evolutie met gerust hart tegemoet.

Voor de rokers zou ik afzondering in asielen en gesloten centra blijvend maken.
Deze mensen roken de boel zelf wel uit en aan hun pensioen geraken ze toch nooit. Torenhoge taksen blijven zij verschuldigd aan de staat tot de dood hen smoort.
Het zilverfonds kan deze aanpak alleen maar toejuichen.

Alle gekheid op een stokje … onze gezondheid is in zijn eigen bedje ziek. Alleen is de commercie telkens een stapje voor in het beliegen en bedriegen van de brave comsument.

In mijn jeugd ging ik vaak logeren bij mijn grootmoeder en grootvader.
Zij kweekten zelf groenten en verse soep werd in een grote pot klaargemaakt.
Soms gebeurde het dat er wat schimmel op de soep tevoorschijn kwam op vrijdag.
Mijn lip pruilde zowaar bij het zien van dit verschijnsel.
Mijn grootmoeder zei dan : ‘Uit schimmel maken ze penicilline; dus die soep is heel gezond.
Bedenkelijk at ik mijn beschimmelde soep met lange tanden op.

Maar mijn BMI stond toen perfect.
Toch zijn mijn aders toen misschien al beginnen dichtslibben.
So what?

Boxspring

Al maanden hadden wij het voornemen om onze slaapkamer eens wat te upgraden met een nieuwe matras. De reclame houdt ons voor dat na tien jaar deze zeker aan vervanging toe is.
Die van ons is dus al ver over zijn houdbaarheidsdatum. En de stille vrees groeide dat deze toestand wel eens invloed zou kunnen hebben op libido en andere nuttigheden.
Actieplan matras kiezen nam een aanvang.
Op internet had ik al menig site bezocht in de hoop het kaf van het koren te kunnen onderscheiden. Gewapend met kennis van zaken en andere bedgeheimen togen mijn man en ik eergisteren naar winkel X.

De dame van het huis leidde ons rond tussen matrassen en boxsprings. Dat is tegenwoordig een modewoord in de slaapkunst. Boxspringen is ‘in’. Gewone ledikanten zijn ‘out’. Maar hoe moet je tussen al dat slaapgeweld de juiste diagnose van je rugklachten vellen. Ik kreeg prompt van de dame een holle rug aangesmeerd. En zij kan het weten want zij is gespecialiseerd in holle en bolle ruggen.
De pocketveren en koudschuim maakten ons nog meer onzeker in het maken van keuzes.

Toen de dame merkte dat mijn man en ik elkaar twijfelende blikken toewierpen kwam plan B op de proppen. In het midden van de winkel stond een grote afgesloten cabine met geblindeerde ramen opgesteld.
Een groot bed lonkte naar ons en bovenaan deed een immense sterrenhemel een romantisch avontuurtje vermoeden. Geen mens kan aan zoveel verleiding weerstaan.

De dame maande ons aan om een kwartier een reis te maken op deze matras die ontworpen was door de Nasa. Naast elkaar liggend, schoenloos, moesten wij ons overgeven aan een technisch hoogstandje van jewelste. Een lage stem uit een elektrisch toestel begon op ons in te praten. Ondertussen werden we zachtjes in slaap gewiegd met opwaartse en neerwaartse bewegingen. Zo’n standjes hoeven niet meer op onze leeftijd dacht ik half induttend en dat met mijn holle rug. Hypnose is niet eens zo moeilijk als je de knepen door hebt. Mijn man heeft ooit een opleiding gevolgd in deze branche en daardoor lag hij te schokschouderen van het lachen. Weg romantiek ! Na vijf minuten hield hij het voor bekeken. Ruw werd ik wakker gekust. De prins op de boxspring bestaat niet eens.

Na het fatsoeneren van kleding en kapsel togen wij uit de cabine en landden weer op aarde .
De dame stond ons al nieuwsgierig op te wachten met orderboekje en een tasje expresso.
En ?
Neen … toch maar niet stamelde ik.
Mijn holle rug heeft andere wensen.

Gisteren was winkel X’ en X’’ aan de beurt.
In de laatste winkel kochten wij een boxspring.
Mee met de mode.
Eerlijke mensen met veel inzicht op de slaapkunst en andere kunsten hebben ons over de streep getrokken. Mijn prins zal er wel bij varen.
Slaapwel.

Stenen Boekerij

Foto is genomen van de 'Stenen Boekerij' van Lieve Schols
Gedicht van Herman J. Claeys kreeg ik van de beeldhouwster bij deze gebeeldhouwde boeken.

Geslepen Lectuur

Een uitgelezen keur
van niet te lezen boeken,
gebeiteld schutblad,
geslepen band,
ondoorbladerde snee

De verhalen die zij bevatten,
zijn het oude verhalen
van water en aarde,
van wind en dieren,
van vuur en goden en mensen ?

Zij liggen voor eeuwig besloten
in de verboden boeken
van een boekerij
met een hart van steen

Hun inhoud
vormt een onwrikbaar geheim
dat niemand ooit
aan hun schepper
ontfutselen zal.