Moeder 7

Geschreven op 5 september 2007

Ze zit eenzaam in haar stoel op de overloop, vastgesnoerd met het houten plankje dat dienstig is als tafeltje. Haar gestreken was leg ik eerst in de linnenkast op haar kamer.
Vandaag is het de verjaardag van haar trouwdag, maar dat is een vergeten hoofdstuk in haar geest. Ik praat er niet over.

Ze lijkt vandaag zo broos. Net een kind dat ineen gedoken zit, wachtend op een berisping.
Een blik van herkenning meen ik toch te zien.

Er ligt een schortje op de tafel. Waarschijnlijk maakt ze teveel rommel bij het eten denk ik.
Ze betast het geruite slabbetje als was het een relikwie.
Ik zeg haar dat de ruitjes weer volop in de mode zijn. Maar ze lacht me uit met een schamper lachje. Vandaag brabbelt ze de gekste woorden door elkaar. Versta maar eens haar onbegrijpelijke wartaal. Antwoorden doe ik meestal met een zelfzeker geknik, dat zowel als een ja als een neen kan geïnterpreteerd worden. Creativiteit is me niet vreemd.

Heel soms verwens ik mezelf met mijn kinderlijk gedrag en dito taalgebruik. Waarom praat ik toch zo tegen haar? Stel dat ze het zou begrijpen dat ik alles maar speel? Ik zou het besterven moest zij mij ter verantwoording roepen.
Het voortdurend laveren tussen realiteit en fictie is een constant gevecht met mezelf.
Toegeven aan mijn verdriet helpt haar geen moer vooruit. Toegeven aan haar kinderachtige spel helpt mij geen moer vooruit. Dagelijks moet ik een hopeloos gevecht leveren dat mij stevig in de tang houdt.

In mijn gedachten speel ik voor god. Bij haar speel ik het spel van de duivel.
Weten en niet-weten.
Tieren en schelden om het oneerlijke bestaan.
Geduld en wanhoop spelen een gemene stoelendans. Ik regisseer een zwanenzang.
Tijd en ruimte geven moet ik geven in haar ‘hier-en-nu’ …

Vandaag is het haar verwendag bij de therapeute. Een voetbadje met geurende olie staat al klaar. Al relaxend in het borrelende water zit zij gevangen in haar lot. Ik hoop dat ze geniet van dit gezellig intermezzo.

Ik toets de geheime code in omgekeerde volgorde in van de buitendeur en stap weer in mijn eigen leven. Morgen ben ik er weer …