De wisselbeker

Een hartsgrondige hekel heb ik aan dingen en personen die niet ‘echt’ zijn.
Maar als twee van de kleinkinderen meedingen naar een wisselbeker in een burenplaybackshow dan moet ik al mijn moed bijeenrapen om ‘ja ik kom’ te zeggen.
Mijn lieverds zie ik erg graag, maar deze discipline van cultuur kan niet rekenen op mijn dynamische uitbundigheid.

Bram oppassen is voor mijn echtgenoot een snelle uitvlucht die niet erg solvabel is. Maar het lukt hem nog ook.
Bommie kon deze namiddag met de tientallen andere toeschouwers haar hart ophalen in een grote circustent. Met de twee andere kleinkinderen zit ik daar op een plastic stoel tussen veelal vreemden, die tussen pot en pint, buren-team-building toepassen. Ik, als buitendorpse zit daar wat verveeld op mijn stoel heen en weer te schuifelen. Gelukkig was de laatste rij nog leeg. Kan ik lekker wegkruipen achter ruggen en steunbalken als de zichtbare nonchalance op mijn gezicht af te lezen valt.

Het onzuivere geluid van de boxen veroorzaakt pijn in mijn rechteroor.. Pijnlijke grimassen vallen hier zelfs niet op. Mijn kleinzoon, die met mij als toeschouwer hier is kruipt tegen mij aan. Van hem weet ik dat hij een karaktertje kweekt sterk gelijkend op het mijne.
Toezien wat er gebeurt en afwezig aan de kant staan kijken tot het ‘zien’ ondraaglijk wordt.

De jongste kleindochter baant zich een weg naar de eerste rij, want zij wil van het spektakel geen noot missen. Ik gun haar het plezier. Geboeid kijkt ze naar de lampen en geluidsboxen.

Consumpties dienen aangekocht te worden met bonnetjes aan het tafeltje vooraan. Drank, pannenkoeken en frietjes met vette sausjes gaan vlot over de toonbank. Een bonte kermis is het van ongezond en cholesterolrijk, maar tevens buikvullend voedsel. Vandaag mag alles.

Wanneer het drie uur is komt een plaatselijke schone melden, dat de wedstrijd voor het verdienen van de wisselbeker nu van start kan gaan.
Een geïmproviseerd toneelgordijn begint spanning te vertonen als enkele kinderhandjes hun nieuwsgierigheid niet meer de baas kunnen.
Op de muziek van een schreeuwerig multi-mega-mooi deuntje zie ik mijn kleindochter het podium ophuppelen. Dat ze lenig is dankt ze aan haar turnopleiding. Dansen doet ze graag en het lukt haar nog aardig. Dat kan ik heus wel smaken. Sensuele bewegingen en heupwiegen verraden een naderende puberteit.
Maar zingen doet ze al lippend, omdat er een prijs kan verdiend worden voor zingen zonder klank; zeg maar Playback.
Onder luide aanmoedigingen met klaphanden en stampvoeten wordt het lippend zingen in extase beleefd.

Onbegrijpelijk stompzinnig als cultuurevenement.
Onbegrijpelijk interessant als neutrale toeschouwer aan de zijlijn.
Onbegrijpelijk genot voor het bijeen gekomen burenpubliek.
Eendracht maakt macht.

Als ik in mijn beroepsloopbaan de IQ-testen moest afnemen en bespreken in een multidisciplinair team wist ik dat er tussen een 80 en een 150 een scala aan intellectuele verschillen zaten. Ik had een vrij goed zicht op capaciteiten die op deze schaal zichtbaar werden. Maar het kaderen van een Playbackgenie … neen dat is nieuw voor mij.

Er komt bij mij lichte verveling opzetten na het vijfde kopietje van het eerste liedje.
‘Like a virgin’, weer al lippend, wordt met groot applaus onthaald.
Lipvariaties blijken dus toch nog te bestaan.

Hardrock is vervolgens aan de beurt en de acterende kleinzoon komt met zichtbare tegenzin en nonchalance het podium opgestapt. Gelukkig werd hem een bijrol toebedeeld, want hij is niet zo’n denderend showbeest. Hij verkiest een goal en een voetbal.
Maar hij wil zijn zus de loef afsteken , want zij is van een podiumplaats zo goed als zeker.
Deze underdog ga ik straks steunen als er een publieksstemming zal gebeuren.
Spijtig dat de hardrock-CD tot viermaal toe stilvalt en dat de monden hallucinerend, doelloos kijkend naar de installatie, blijven open staan. Verder zingen zonder muziek kan niet want het is lipwedstrijd. Dat zijn momenten waarop dit cursiefje in mijn hoofd verwekt werd.

Na mijn zesde, bruisende Spa is de wisselbekerwedstrijd eindelijk voorbij.
Het spel is gespeeld en gelipt.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is een feit.
Mijn lip vertoont sporen van ongenoegen.
Knarsen der tanden is een juistere benaming.

Mijn kleinzoon, de hardrocker kaapt de eerste prijs weg.
Met zichtbare frustratie wenst zijn zus hem proficiat.
Ik druk een vluchtige kus op zijn wang als teken van erkenning.

De wisselbeker PlayBack blijft in de familie..
Tot volgend jaar.
Ondraaglijk licht.
Laat deze beker aan mij voorbij gaan.
Een fikse regenbui bezegelt het verdict.
Komkommertijd bij de buren.