Omdat het schrijfkomkommertijd is duikel ik geregeld in mijn vaktijdschriften.
Abstract fotograferen en schilderen is een boeiend en actief bezig zijn met gevoelens.
Alles is beweging.
Alles is chi.
Als ik abstract ga schilderen ben ik bezig met lijnen, vormen, kleuren, textuur, toon, ritme, harmonie, eenheid, dynamiek etc.
Kortom ik speel in alle vrijheid met die elementen waar elk beeld uit bestaat.
Deze beeldelementen zijn als het ware de ingrediënten waarmee we een schilderij opbouwen.
Met behulp van de primaire beeldelementen: lijn, vorm, kleur, toon, formaat en textuur, komt er een bepaalde compositie tevoorschijn.
De manier waarop wij dat doen bepaalt of wij in staat zijn de secundaire beeldelementen: dynamiek, ritme, balans, harmonie, variatie, dominantie, contrast, dimensie en ruimte in ons werk tot stand kunnen brengen.
Het zijn al deze elementen samen die de uitstraling en zeggingskracht van ons werk bepalen.
Bron: Palet : tijdschrift Kunst-Kijken-Doen
3 opmerkingen:
Kort en bondig zoals we dat van jou (niet) gewend zijn.
Lijkt me allemaal vrij technisch en ik snap er dan ook niet veel van. In de schilderkunst heb je het zelf nog voor een stuk in de hand, daar kan ik inkomen maar wat met de fotografie waar ik meen toch iets meer verstand van te hebben?
Moet je dan ook nog bewust bepalen hoe je die secundaire elementen tot stand moet brengen? Of is dat meer een 'openstaan' voor dat wat er al is (in de natuur bijvoorbeeld) en het gewoon te integreren in een door jou goed-ogende compo?
Met goed-ogend bedoel ik dan voornamelijk 'goed-voelend'. Daarin ligt dan ook volgens mij de totale vrijheid want hoe het voor mij voelt zal het voor jou (misschien) niet voelen en vice versa.
Vandaar dat het, nog steeds IMHO, niet veel zin heeft om wat dan ook te 'oordelen' over de abstracte weergave van de realiteit zoals jij ze ziet. Zoals jij ze ziet IS ze immers op dat moment. Het zijn momentopnames en die kunnen veranderen.
Dat maakt abstractie (what's in a name?) ook zo boeiend, het wisselt steeds, het verandert, het lijkt abstract maar in zijn abstrachtheid LEEFT het ongedwongen en immer veranderend.
Zoals ik al zei in het commentaar op één van jouw werken (foto's): nu zie ik dit maar morgen zie ik wellicht iets anders...
groet,
freddy
Freddy
Dat is een leuke benadering van abstract in fotografie en schilderen.
Ik ben wel heel erg kort wegens komkommertijd hé.
Inderdaad schilderen en fotografie kun je niet echt met elkaar vergelijken.
Bij schilderen moet je toch 'een idee' kunnen modelleren met verf en penseel. Er onstaat iets wat je in gedachten hebt om te abstraheren. Bij fotografie zie je iets 'wat al is' en waaarvan jij vindt dat het mooi is. De abstractie van die schoonheid komt later spontaan opwellen.
Maar ik denk toch dat er gelijkaardige emoties aan de basis liggen.
Rit
Met die laatste zin kan ik niet anders dan het met je eens zijn!
freddy
Een reactie posten