Vals alarm

Vandaag heb ik me weer ontzettend boos gemaakt op de hedendaagse technologie.
Niet dat ik moderne snufjes haat of zo hoor, maar af en toe zijn het van die krengen.
Toen we daarstraks onze inkopen beëindigden aan de kassa van Makro Deurne moesten we nog door een corridor van scanners om de winkel te verlaten. En dat hoort ook zo.
Netjes betalen wat het karretje kan dragen is een aanvaardbare, economische gulden regel.
Maar niet zo bij ons …

Toen ik de volgeladen kar voorbij de barrière duwde begon een venijnig fluitsignaal mijn aandacht te trekken. Met mijn onschuldigste gezichtje begon ik te speuren naar dieven. Wie durft nu toch iets meenemen zonder te betalen denk ik. De koopkracht is wel verminderd zeggen de vakbonden, maar pikken is toch nog altijd meer dan des duivels.

Tientallen ogen gaan mijn richting uit en onmiddellijk treedt het ‘actieplan diefstal’ in werking. Een winkelbediende met gezellige, blozende wangen stopt mij abrupt voor de deur. Ze klist met bekwame spoed een aangekocht pak uit mijn kar en onderzoekt de code op fluitsignalen. Het pak blijft maar loeien en de roze kleur op mijn wangen verruilt zijn palet naar dieprood.
Mijn man kijkt mij beschuldigend aan en ik gebaar van krommen haas.
Ik kan er echt niks aan doen, leest hij in mijn ogen.
Het bevrijdende signaal komt dan uiteindelijk toch nog van de scannende winkelbediende, die vergeten was dat ze een knop moest verwijderen aan de onderkant van de verpakking.
Missen is menselijk hé, zegt ze met een gemene blik. Ik gun haar het falen, zij het met tegenzin.

Enkele maanden geleden overkwam mij in Leuven hetzelfde met een 2 megabyte-stickje.
Dat gekocht en correct betaald hebbedingetje joeg mij de ganse dag de stuipen op het lijf. Bij het verlaten van de computerwinkel was er geen vuiltje aan de lucht. Geen geluid ontsnapte aan de alarmcentrale.

Maaaaaar …in elke kledingwinkel, in elke schoenwinkel, in elke life style winkel, die ik met een vriendin in- of uitging, deed ik zonder pardon de sirenes loeien als was ik het brandalarm. Zeker zes maal werd ik geklist en gecontroleerd en telkens kon men niets vinden. Het was de stick van twee megabyte die Russische roulette met me speelde.
Ingepakt in zware plastic was dat stikkie zich van geen kwaad bewust. Ik ben toen naar een bewakingsagent gestapt en heb hem gesmeekt om mij te fouilleren.
Met schalkse blik sleurde hij mij in een diefstal-scan-hokje en volbracht gewetensvol zijn plicht. Wat die ouder wordende dametjes al niet willen doen om aandacht te trekken .. zal hij wel gedacht hebben.
Nadat het plastic omhulsel met veel moeite verwijderd was van de stick, was mijn leven als vrije vrouw een feit.

Ik haat sticks. Ik haat scanners. Ik haat sirenes. Ik haat winkels.
Lang leve de bewakingsagent.
Hij verloste mij van het grootste stigma ooit.