Ideale maten ( cursiefje )

Daarstraks bezorgde de postbode mij een grote, trendy enveloppe. Ik lig blijkbaar goed in de markt bij postorderbedrijven. Er is geen firma in België die mij nog niets gratis heeft aangeboden.
Altijd win ik een prijs en je mag er donder op zeggen dat het altijd gaat om totaal zinloze spullen. Meestal recycleer ik geadresseerde reclameboekjes terstond, maar vandaag kon het blijkbaar mijn aandacht toch stelen.
Ik scheurde de enveloppe in twee ongelijke delen stuk en een mooi, slank modepopje keek mij van op haar cover verleidelijk aan.
Zij sprak me zonder blikken of blozen zelfs aan met mijn eigen naam. Hoe durft ze!
Mijn hart smolt echter meteen toen ik op pagina twee mijn cadeau ging bekijken.
Een stapel badlakens en een badjas in paarse tinten waren voor mij … zo maar blijkbaar.

Maar …
Wat moet ik daar nou mee aanvangen, vraag ik hardop aan mezelf!
Ik ga nooit in bad, alleen maar een snelle douche omdat ik ecologisch geïnspireerd ben .
Ik bespaar mezelf daarmee duizend liter water per jaar. En dat is niet niks als je de energieprijzen een beetje hebt opgevolgd de laatste tijd. Ik zou wel gek zijn niet?
Dus een badlaken hoef ik echt niet, zelfs als ik dat zomaar krijg.
En ik draag zeker geen badjas in één van die donkere, oubollige kleuren.
Het gezegde ‘een gekregen paard mag je niet in de bakkes kijken’ neem ik al te letterlijk waarschijnlijk.

Omdat ik vandaag toch al een baaldag heb doorblader ik het modeblad toch maar even.
Leuke jurkjes en dito broekjes maken de meisjes nog mooier dan ze al zijn. Als ik achteraan in de catalogus ben aanbeland zie ik prachtige outfits voor de late of vroege uurtjes. Sensualiteit om te watertanden.

Zou ik iets bestellen en mijn gratis geschenk dan alsnog maar aanvaarden? Ik voel dat ik mezelf ga belazeren. Wikken en wegen zal het worden. En dat laatste zal belangrijk zijn als ik naar die graatmagere mannequins staar. Ik schat hun gewicht op minder dan veertig kilogram.
Ik voel me een olifant met mijn normale maten.
Ik voel mij een dwerg in het circus met mijn één meter achtenvijftig.
Ik voel mij een absolute nul in de modewereld.

Mijn besluit staat vast .. ik weiger het cadeau te aanvaarden uit solidariteit met dikke mensen.
Ik haat badlakens en badjassen en zeker in auberginekleuren. Geef die maar aan de armen in de vierde wereld. Ik haat mensen met een wespentaille, met opgefokte boezems, cosmetica-lippen en afgetrainde bipsen.

Ik open een Word-document en typ de onderstaande tekst naar de afzender.

Geachte Heer.
Diep ontroerd was ik, vanmorgen bij het openen van mijn post, door uw vrijgevigheid en het schenken van een set badlakens en badjas.
Maar helaas kan ik jouw geschenk niet aanvaarden wegens het niet beantwoorden aan de ideale maten. Met mijn maatje 38 en één meter achtenvijftig geraak ik nog niet aan de navel van jouw boomlange mannequins.
Elk jurkje, elk T-shirtje, elk slipje dat ik van jullie zou dragen zou een misdaad zijn tegen de mode-menselijkheid.
Ik zie dus af van elke verdere samenwerking.
Groeten van een misnoegd XXX-Elleke

Mokkend drink ik mijn derde tas koffie.
Ik graai naar de lokale adverteerkrant op mijn tafel.
Morgen ga ik er een zoekertje in plaatsen: “Vrouw zoekt klusjesman met gevorderde kennis van Photoshop”.

Mijn man kijkt mij bezorgd aan.
Ik neem vanavond een bad met of zonder badlaken en badjas.
Ecologie heeft zijn grenzen.